|
Crossroad ตอนที่ 10 'ปิดทริป'
BY : Miracle
กิจกรรมของทริปมิตติ้งในค่ำคืนที่สองจบลงด้วยการเปิดฟลอร์แดนซ์ ประหนึ่งว่าอยู่ในผับบาร์ หลายๆ คนมึนเมาด้วยฤทธิ์แอลกอลฮอลล์ อีกหลายคนเมาด้วยฤทธิ์อาการข้างเคียงของยาต้านไวรัสที่ต้องรับประทาน แน่นอนว่าเมื่อเสียงเพลงจบลง กิจกรรมในภาคดึกของหลายๆ คนไม่ได้จบลงตามไปด้วย บ้างจับคู่จับกลุ่มนั่งคุยกัน บ้างนั่งดื่มสังสรรค์กันต่อ ส่วนแฟนของผมเลือกไปนั่งคิดเลขอยู่ในวงไพ่ ผมเองไปนั่งแกร่วเล่นด้วยอยู่พักนึงแล้วก็ขอตัวกลับมานอนก่อน ปล่อยให้แฟนนั่งส่งเสียงหัวเราะอยู่กับเพื่อนใหม่ต่อไป เพราะดูท่าทางผมจะคุยกับใครเค้าก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ ไหนจะเรื่องตัวยาต้านไวรัสสูตรต่างๆ เรื่องผลข้างเคียง เรื่องอาการผื่นแพ้ เรื่องตุ่มพีพีอี เรื่องโครงการวิจัยต่างๆ เรื่องพืชสมุนไพร ฯลฯ ยิ่งฟังยิ่งเวียนหัว พลางคิดว่า เราคงต้องไปหาความรู้เพิ่มเติมมากกว่านี้เสียแล้วล่ะ แต่ถึงอย่างไร ผมก็รู้สึกดีที่แฟนของผมจะได้มีเพื่อนใหม่ๆ ที่ช่วยกันแลกเปลี่ยนความรู้ ประสบการณ์ และมอบกำลังใจให้แก่กันและกัน ซึ่งผมว่านั่นล่ะคือสิ่งที่สำคัญที่สุด รุ่งเช้า หลังจากทานอาหารกันแล้ว เพื่อนๆ ส่วนหนึ่งตัดสินใจเดินทางกลับกรุงเทพฯ ก่อน โดยมีการร่ำลากันพอเป็นพิธี ส่วนที่เหลือก็เดินทางด้วยรถตู้กลับ เพื่อแวะเที่ยวเล่นที่สวนสนุกกันก่อน และหลังจากวิ่งเล่นเครื่องเล่นกันแบบลืมอายุกันอยู่หลายชั่วโมง ก็ถึงเวลาต้องร่ำลากันจริงๆ สักที ทุกคนโบกไม้โบกมือ ปากก็ตะโกนบอกกันว่า “แล้วคุยกันในเว็บบอร์ดต่อนะ แล้วเจอกันใหม่นะ” น่าใจหายที่ในความเป็นจริง ผ่านไปอีกหลายปี ผมกับแฟนก็ไม่ได้เจอหน้าและไม่ได้คุยกับหลายๆ คนอีกเลย บางทีโลกใบนี้อาจจะกว้างใหญ่เกินไป หรือบางทีอาจจะเป็นโชคชะตาที่ทำให้เราได้มาเจอกันในระยะเวลาสั้นๆ ก็เป็นได้ “สนุกไหม ทริปนี้” ผมเอ่ยปากถามเมื่อเราสองคนกลับถึงบ้าน “สนุกดีนะ ได้เจอเพื่อนใหม่ๆ ได้ข้อมูลความรู้เพียบเลย ขอบคุณนะที่ไปเป็นเพื่อน” “ไม่เป็นไรหรอก ยังไงผมก็ต้องอยู่ข้างๆ คุณอยู่แล้ว” “กลัวไหม” แฟนผมถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “กลัวอะไร” ผมงง “ก็กลัวไหมที่ต้องอยู่กับผม” “ถามอะไรแบบนั้น ผมไม่เคยกลัวหรือรังเกียจคุณเลย ผมเคยบอกคุณไปแล้วไง” ไม่ต้องมีคำพูดอื่นใดระหว่างเรากันอีก เพราะเพียงแค่ผมสวมกอดเค้า มันก็แทนทุกคำพูดระหว่างเราได้แล้ว และแล้ว ผมก็กลายเป็นอีกหนึ่งสมาชิกของเว็บบอร์ดแห่งนี้ เว็บบอร์ดที่รวมกลุ่มคนชายหญิง เกย์ กะเทย – สาวประเภทสอง ทั้งผู้ติดเชื้อ HIV และผู้ที่ยังไม่ได้ติดเชื้อ แต่มีความสนใจ หรือมีข้อสงสัยมาพูดคุยแลกเปลี่ยนความรู้ และทัศนคติต่างๆ ร่วมกัน ในแง่หนึ่งผมมองเห็นมิตรภาพที่ทุกคนพร้อมจะหยิบยื่นให้แก่กัน แต่ในอีกแง่หนึ่ง ผมก็หวั่นวิตกเมื่อได้เห็นกระทู้ใหม่ๆ เพิ่มขึ้นมาทุกวัน โดยเฉพาะกระทู้ของสมาชิกใหม่ที่มารายงานตัวว่า เพิ่งทราบตัวตนเองติดเชื้อ HIV หรือกระทู้สติแตกของคนที่เพิ่งไปเสี่ยงมา (มีเพศสัมพันธ์โดยไม่ใช้ถุงยางอนามัย) ทำอย่างไรจำนวนการติดเชื้อถึงจะลดลง และทำอย่างไรจะทำให้ผู้คนตระหนักได้ว่าการใช้ถุงยางอนามัยเป็นเรื่องจำเป็น ไม่ควรปล่อยให้อารมณ์ชั่ววูบพาเราไปเสี่ยง แล้วมาสติแตกกลัวโน่นกลัวนี่อย่างในกระทู้เหล่านี้ บางทีมันอาจจะเป็นปัญหาโลกแตก ที่ยากจะตอบ ... หรือคุณคิดว่าไงครับ? (โปรดติดตามตอนต่อไป) กลับไปอ่านตอนที่ 1 - จุดเปลี่ยน ตอนที่ 2 - นิรนาม ตอนที่ 3 - ลุ้น ตอนที่ 4 - บวกหรือลบ ตอนที่ 5 - เซ็กซ์ของเรา รักของเรา ตอนที่ 6 - มิตติ้งทริป ตอนที่ 7 - เพื่อนเก่า เพื่อนใหม่ ตอนที่ 8 - รับน้องใหม่ ตอนที่ 9 - คนใกล้ตัว |
